Zanim się taka poczułam – przeszłam pewną drogę i zebrałam doświadczenia, którymi teraz dzielę się z kobietami mówiąc im: bądź wystarczająca.  Nie musisz być perfekcyjna. Nie musisz być ofiarą.  

Mam wiedzę psychologiczną i doświadczenie na tyle rozwinięte, żeby pomagać innym kobietom odzyskać siebie. To moja misja życiowa od 20 lat – bo tyle jestem w biznesie.

Zaczynałam z wysokiego C – w wieku 26 lat zostałam dyrektorką w branży IT. Wtedy kobiety w tej branży, na takich stanowiskach – były jak Yeti. Każdy o nich słyszał, ale nikt nie widział. Byłam młoda, ładna i musiałam udowadniać, że jestem wykształcona i że znam się „na robocie”. Mężczyzna mógł być na stanowisku kierowniczym, ale ja to z pewnością tam się dostałam przez „koneksje”. 

Po paru latach otworzyłam swoją firmę, ale nie pomagało to, że sama sobie jestem sterem, okrętem, żeglarzem. Zawsze było jakieś „ale”… Może byś o dziecku pomyślała, inne już są matkami. Może jeszcze takie studia, może jeszcze taka specjalizacja. Zawsze jakieś oczekiwania, zawsze coś jeszcze, bo może jednak za mało wiem, za mało jeszcze potrafię. 

Myślę, że naszą zmorą jest porównywanie się z innymi. To się zaczyna już w przedszkolu, a potem… potem ciągle się nas do kogoś porównuje, aż w końcu same zaczynamy to robić i ciągle czuć się nie dość – dobre, mądre, ładne, szczupłe, kompetentne, itd.

Przeszłam swoją drogę do bycia wystarczającą – przeszłam wszystkie jej etapy. Poznałam siebie, zaczęłam żyć zgodnie ze swoimi wartościami, zaczęłam realizować swoje cele, podróżować, urodziłam syna, jestem w szczęśliwym, ale wymagającym związku, przestałam walczyć, a czasami po prostu odpuszczam, bo nie widzę dla siebie przestrzeni czy uważności. Ograniczyłam lub pozbyłam się toksycznych relacji.